to incriminate
01
suçlamak, itham etmek
to accuse someone of a crime or make a formal charge against them
Transitive: to incriminate sb
Örnekler
The prosecutor decided to incriminate the suspect based on the new evidence.
Savcı, yeni kanıtlara dayanarak şüpheliyi suçlamaya karar verdi.
The police officer incriminated the suspect during the interrogation.
Polis memuru sorgu sırasında şüpheliyi suçladı.
02
suçlamak
to provide evidence or information that suggests a person's involvement in a crime or wrongdoing
Transitive: to incriminate sb
Örnekler
The witness hesitated to testify, fearing that any statement might inadvertently incriminate them in the ongoing investigation.
Tanık, herhangi bir ifadenin devam eden soruşturmada kendilerini istemeden suçlu gösterebileceği korkusuyla ifade vermekte tereddüt etti.
The surveillance footage unexpectedly revealed a piece of evidence that could potentially incriminate the main suspect.
Güvenlik kamerası görüntüleri, ana şüpheliyi potansiyel olarak suçlayabilecek bir kanıt parçasını beklenmedik bir şekilde ortaya çıkardı.
Leksikal Ağaç
incriminating
incrimination
incriminate
criminate
crime
